Met beide benen op de grond…

Iedereen heeft het wel eens gezien op facebook. Een post over een heel erg ziek met het verzoek om een donatie of kaartjes of iets dergelijks. Aangezien ik zelf mama ben raken dit soort posts mij zeker wel. Maar nooit zo erg dat ik er een dag van van slag ben geweest.

Tot gisteren… Gistermorgen las ik weer zo’n post op facebook,gedeeld door 1 van mijn vriendjes. Ach wat erg dacht ik. Tot ik nog eens goed naar de foto keek en de tekst nog eens las en de namen eens goed bekeek. Shit dit mannetje ken ik gewoon. Het gaat hier over een oud klasgenootje/vriendje van Lars en Stefan. Dit jongetje woonde vlakbij ons.

En toen kwamen de tranen…Ik kon en wilde het eigenlijk niet geloven maar het stond er toch echt. Dit kereltje lijdt aan een witte stofziekte. En de vooruitzichten zijn niet goed. Ik heb werkelijk eerst een half uur zitten huilen hierom. Zo oneerlijk dit. De rest van de dag heb ik eigenlijk half meegemaakt omdat ik even niet wist hoe ik dit een plekje moest geven. Ik mopper best wel eens dat ik het moeilijk vindt met mijn drie jongens en natuurlijk dat mag ook. Maar bij dit soort nieuws valt mijn sores in het niets.

En toen kwam ook het moeilijkste gedeelte later op de dag. Ik moest dit toch ook even aan Lars en Stefan vertellen. Stefan reageerde eigenlijk heel nuchter. Ik denk niet dat hij heel erg begreep wat ik hem vertelde. Maar Lars wel. Hij wist ook meteen om wie het ging. En toen ik uit verteld was, stond ook lars heel sip bij me. Ik vermoed dat er nog wel vragen gaan komen maar op dit moment nog niet.

Zijn ouders hebben een verzoekje gedaan of mensen een kaartje kunnen sturen naar hem. Want dit zou hij heel erg leuk vinden. Dus lieve mensen die dit lezen zouden jullie een kaartje kunnen sturen? Hieronder vindt je het adres.

Kaarten voor Sylvan mogen naar:

OBS de Regenboog
T.a.v. Sylvan
Postbus 21
3780 BA Voorthuizen

Hij houd heel veel van auto’s, treinen, K3 en van alles wat heel vrolijk is.

xoxo

 

First day of school voorbereidingen….

Ja hier zijn echte voorbereidingen gaande dan. Vooral wat het voorbereiden wat lars betreft. Vrijdag ben ik begonnen… “over drie nachtjes gaan jullie weer naar school’ enzovoort. En vannacht is het laatste nachtje alweer. Morgen is het eindelijk zover. Ze hebben er beide best veel zin. Lars is erg zenuwachtig want ja dit is de eerste dag op zijn nieuwe school. Hij gaat dit jaar naar Sbo De Sjalom in Drachten. Dit is inderdaad speciaal onderwijs. Wij denken dat Lars hier veel beter op zijn plek zal zijn dan op een reguliere basisschool. Stefan zit dit jaar nog steeds in groep 1 en daar heeft hij ook best zin in. Het wordt echt een klas voor hem want het is een charmeur die goed ligt bij de dames. En er zitten 11 dames bij hem in de klas.

Wat de verdere voorbereidingen zijn…De heren hebben beide natuurlijk wat nieuwe kleren gekregen. Allebei een nieuwe broek en een nieuwe trui. Stefan heeft al nieuwe schoenen gekregen(lars had deze al eerder gekregen)en Lars heeft nu nieuwe laarzen gekregen. Helemaal trots zijn ze erop. Ze hadden ook van opa en oma nieuwe kleren gekregen. Dus we kunnen er voorlopig tegenaan.

En dan hebben we mijn persoonlijke voorbereidingen nog. Ik zorg altijd(zeker voor zo’n eerste schooldag) dat ’s avonds alles aan kant(anders laat ik de afwas nog wel een staan)is. Hun broodjes worden alvast gesmeerd. En hun kleren voor die dag worden klaargelegd. Dit allemaal om het in de ochtend zo soepel mogelijk te laten verlopen. Voor mij en voor hun.

Ik ben benieuwd hoe mijn kanjers het gaan doen komend schooljaar!

xoxo

Ik merk verschil. maar kan dat wel al?

Ongeveer drie dagen geleden ben ik begonnen met anders gaan eten. Mijn lijf is er redelijk aan gewend ondertussen. Ja ik heb nog wel steeds zin in verkeerde dingen en dat zal voorlopig ook nog wel even blijven maar zelfs gisteren(wat een hele rare dag was) hield ik het vol om niet te gaan snoepen.

In de winkel vanmorgen liep ik ook gewoon langs het snoeprek. Ik heb voor de jongens spekkies meegenomen maar dat blijft ook echt voor hun. Ik heb er nog niet aangezeten. Terwijl dat voorheen vaak wel gebeurde. Zij een snoepje, ik ook eentje of twee…of drie. Ja en als je dat vaak doet dan gaat het op gegeven moment snel met de kilos die eraan komen. Ik merkte zelfs dat ik gisteravond heel erg snel in slaap viel. Voorheen duurde dat best want ik was gewoon nog te onrustig in mijn lijf. Maar ik snap nu waar dat vandaan komt. Al die suikers.

Ik noteer ook alles wat ik eet in een app. Hiermee kan ik zien hoeveel ik op een dag binnenkrijg. En er is zeker ruimte voor af en toe wat lekkers maar natuurlijk met mate. Ik eet elke avond gewoon een toetje of een ijsje na het eten. Geen probleem zolang ik maar oplet wat ik neem en hoeveel ik neem. Natuurlijk ben ik ook veel meer water gaan drinken en dat helpt ook erg mee. Nou las ik wel laatst dat als je meer water drinkt dat dan je eetlust minder wordt omdat je vol zit met water. Ik kan niet zeggen dat dat echt zo werkt voor mij. Ik blijf toch gewoon honger..okee trek hebben.

Maandag gaan de heren weer naar school en ik ben benieuwd hoe het dan zal gaan want dan ben ik weer gewoon alleen met thomas en heb ik ineens veel meer vrije tijd. Ik moet dan weer even een goed ritme gaan vinden. In ieder geval merk ik best al verschil aan mezelf. Minder opgejaagd,rustiger, is voor mij het grootste verschil. En daar ben ik al erg blij mee.

xoxo

Wat een lieve reacties….

Gisteren blogde ik dat ik heel graag wilde afvallen en daar vanaf die dag mee zou beginnen. En ik moet zeggen wat een lieve reacties allemaal.

Ik weet dat ik zeker niet alleen sta in de mijn strijd tegen de kilos en dat is toch ergens wel erg prettig. Men weet waar je het over hebt en snapt dat het zeker niet gemakkelijk is. Mijn lichaam is nu ook in een staat van WAT BEN JIJ AAN HET DOEN!!! Want ja ineens weinig tot geen suikers meer terwijl je dat wel gewend bent… Dat geeft bijna een soort van afkickverschijnselen. Haha. En ja dat is best lastig om dat te negeren. Vooral gisteravond had ik het even erg moeilijk. Dit is ook meestal mijn valkuil. ’s Avonds als alles aan kant is en de heren op bed liggen dan plof ik op de bank en dan……..Ja en dan begint het stemmetje. ‘Ik wil wat lekkers’ (nee is niet goed voor me) ‘En toch wil ik wat lekkers’ (Nee echt niet.)’Er liggen nog ijsjes in de vriezer of er zijn nog genoeg koekjes’ (Staat op en loopt naar de keuken) En ja hoor dan heb ik t dus alweer op gegeven. Je maakt jezelf wel wijs dat het kan….En dat je het wel ‘verdiend’.  Hoezo verdiend denk ik nu. Ik verpest eigenlijk dan gewoon wat ik overdag probeer te doen. Het is zeker niet zo dat ik overdag nooit een koekje neem ofzo maar dan zit er wel een rem op. Die rem verdwijnt ’s avonds heel snel. En dat is zeker een punt waar ik aan moet werken.

En elke dag in beweging. Sowieso even gaan wandelen want dat helpt natuurlijk ook al een heel stuk.

Wish me luck!

xoxo

Nu ga ik het echt doen..

Zoals wel meer mensen heb ik ook overgewicht..De mensen die mij goed kennen weten dit ook wel. Vanaf vandaag wil ik er toch weer mee aan de gang om de overtollige kilos kwijt te raken. Ik heb het eerder gedaan dus ik weet dat ik het wel kan.

Maar makkelijk vind ik het zeker niet. Ik ben echt een emotie-eter. Zodra er iets misgaat of ik voel me op een andere manier niet lekker dan wil ik eten(Lees snoepen) Het is heel lastig voor mij om daar dan niet aan toe te geven. En ik val heel gauw over zoiets als verjaardagen en de feestdagen. Dan denk ik ach het kan wel maar al gauw zit je weer in het verkeerde patroon. Het is voor mij echt een uitdaging om daar anders mee om te gaan.

Met drie kleine kinderen is het nooit makkelijk om naar de sportschool te gaan. Maar aangezien ik toch ook wat meer in beweging moet komen zal ik wat anders moeten verzinnen. Dus in dit geval gaan we dan maar elke dag een stuk wandelen. Gelukkig vinden de jongens dit op dit moment ook erg gezellig. Als zij weer naar school gaan dan gaan Thomas en ik gewoon gezellig wandelen.

Ik weet zeker dat het deze keer ook met vallen en opstaan gaat maar voor mij is het nu gewoon even klaar. Mijn geestelijke gezondheid stond even voorop de laatste tijd en nu is het tijd voor de rest.

xoxo

Bang aangelegd??

Nou Lars echt niet hoor. Bekijk het filmpje hieronder maar eens.

 

Maar wat ik me dan afvraag… Ik was nooit heel angstig met hem. Hij was en is eigenlijk altijd heel zeker in de dingen die hij doet. Lichamelijk dan. Hij kon al vroeg klimmen en hoefde ook eigenlijk weinig uitleg over hoe hij dat moest doen of hoe hij er veilig weer af kon. Hij ziet dat gewoon. Maar toch betrap ik me er tegenwoordig wel op dat ik het allemaal niet meer zo prettig vind. Ik merk dat ik al hele scenarios in mijn hoofd afspeel van wat er allemaal wel niet fout kan gaan. En zo was ik nooit dus waar komt dan vandaan?

Stefan is veel minder zeker en die moet ik eigenlijk wel een beetje in de gaten houden met dingen. Ik stond bij Stefan onder het klimrek als hij erop aan het klimmen was terwijl ik bij Lars dat nooit hoefde. Het lijkt erop dat ik dat toch een beetje overhevel richting Lars. Nou moet ik wel zeggen wat Lars hier op het filmpje deed, deed mij best wel denken aan jackass. Hahaha. En ik ben bang dat zijn stunts steeds gekker gaan worden want meneer ziet weinig gevaar. Ik ga maar duimen dat hij voorlopig geen gekkere dingen gaat uithalen want ik denk niet dat mijn hart dat aan kan.

xoxo

Mijn nieuwe obsessie.. ;)

Deze dame is gewoon geniaal. Kun je geloven dat geen enkele platenmaatschappij haar wilde?

 

En omdat geen platenmaatschappij haar wilde, is ze een youtube kanaal begonnen. Ze heeft ondertussen meer dan 8 miljoen volgers. Geweldig!!

 

xoxo

Ik doe het niet meer.

Ik denk dat ik mijn best heb gedaan om Thomas zijn vader te vinden maar voor nu neem ik afstand. Het neemt mijn gedachten veel te veel in beslag en dat wil ik gewoon niet meer. Dus heb ik maar de beslissing genomen om het te laten rusten. Mocht er nog wel weer wat contact komen dan is dat prima maar ik ga er niet meer achteraan.

Voor mij is het wel duidelijk dat meneer blijkbaar niet gevonden wil worden. Het zegt meer over hem dan over mij. Toch? Ik ga gewoon lekker verder met mijn leven. Ik ben ijverig aan het solliciteren en ik leer steeds meer nieuwe mensen hier kennen. Mijn vrijwilligerswerk voor Stichting Hanna( http://www.stichtinghanna.nl) gaat ook erg lekker. De jongens doen het allemaal goed. Ook met deze blog wil ik graag wat meer gaan doen. Ik vind het heerlijk om dingen van me af te schrijven maar door zulke dingen als dat gedoe rondom de vader Thomas raak ik vaak mijn inspiratie kwijt. En dat wil ik gewoon niet meer.

Voor mij is het klaar nu. Wat ik Thomas later ga vertellen mocht het contact uitblijven dat bedenk ik dan wel.

xoxo

Dat wordt duimen…..

Okee ik had een update beloofd omtrent de situatie met Thomas zijn vader. Ik heb ineens vanavond zijn baas (als dat tenminste zo is) gevonden op facebook. Dit na wat gezoek op internet om toch eens te kijken of er toch nu wat te vinden was. En zowaar het bedrijf vond ik ineens weer en ook de naam van zijn baas vond ik nu. Na een dubbelcheck kon ik niet anders concluderen dat de man op facebook en de man op de site dezelfde waren.

Na wat wikken en wegen heb ik net een bericht gestuurd aan deze meneer. Dus nu wordt het duimen en afwachten of hij hem inderdaad kent en of serge voor hem werkt.

Hieronder nog even de link naar de eerste blog die ik erover schreef…

Ik wil weten hoe het zit…..

Duimen jullie mee dat ik nu toch meer te weten kom?

xoxo

Ken je dat…

Ken je dat? Zo’n dag waarin niks lijkt te lukken en alles misloopt? Gisteren had ik zo’n dag.

Het begon ochtends al met dat ik in een stuk glas stapte. Lars was even vergeten te vertellen dat hij zijn glas water had laten vallen en dat dat glas dus stuk was. En zo ging het de hele dag door. Ik kreeg het gewoon niet meer onder controle. Er kwam niks meer uit mijn handen. En als klap op de vuurpijl liep mijn wc weer niet goed door. Dus maar de rrs gebeld of ze konden helpen. Ja mevrouw maar dat wordt wel pas morgenochtend. Grrrr nou ja het is niet anders.

En opeens om een uur of 5 staat er iemand voor de deur. Ik doe open en daar staat toch een knappe man voor de deur. ‘Je had problemen met de wc?’ zei hij. Euhh ja maar…. ‘ja we zouden morgen pas komen maar ik was in de buurt’ Nou natuurlijk was ik helemaal blij. Gelukkig was het probleem ook zo opgelost. Maar jongens waarom zag ik er nou uit als ma flodder. Tenminste dat idee had ik dan. Lars en Stefan renden wat rond met allebei een pannenkoek in de hand. Ik was thomas eten aan het geven maar meneer wil natuurlijk tegenwoordig ook al gedeeltelijk zelf eten dus die zag er ook niet uit. Nou had ik heel handig een witte broek aan, die niet meer wit was toen.(allerlei vlekken) Mijn haar stond naar mijn idee alle kanten op. Mijn bril was vies op dat moment. Pffff echt. En dan stuurt rrs zo’n knappe man.

Gelukkig hebben we dag overleefd en is alles nu weer gewoon aan kant in huis. De wc loopt weer goed door en is weer lekker schoon en fris. Alles weer goed opgeruimd enz enz….Maar alsjeblieft de volgende keer dat ik weer zo’n dag heb, stuur dan niet zo’n knappe man mijn kant op??

xoxo